(“Paralel dünyalar” silsiləsindən)
Ana bətnindəki körpəni qətlə yetirmək həm Tanrı qarşısında böyük günah, həm də dəhşətli cinayətdir...
...Aralıdan gülə-gülə mənə tərəf gəlir. Yan-yörəmə baxıram. Mənə elə gəlir ki, o, mənə yox, kiməsə gülümsünür. Ətrafda heç kim yoxdur. Mənə çatanda boynumu qucaqlayır:
- Ah, sevgili, atam, -deyir, sevincindən yerə-göyə sığmır.
Mən onu tanımıram, ona görə də çaşıb qalıram.
- Siz məni kiminləsə, dəyişik salmısınız, -deyə ondan aralanmaq istəyirəm.
- Necə yəni!?- İndi o təəccüblənir, amma üzündə səmim bir gülüş var. -Siz mənim atamsınız. Mən sizi dərhal tanıdım. Həmişə arzu etmişəm ki, bircə dəfə qarşıma çıxasınız. Çox sevirəm sizi - səni də, anamı da, bacı-qardaşlarımı da.
- Vallah, mənim sən adda, sən boy-buxunda oğlum yoxdur, -deyə israr edirəm.
- Necə yəni yoxdur!? Mən səni səsindən tanıdım, sifətin də elə həminkidir. Adı da mənə sən qoymusan.
- Mən!?
- Əlbəttə ki, sən, əziz atam, -deyir təzədən boynuma sarılır.
Ürəyimdə fikirləşirəm ki, bu adam, yəqin dəlidir. Amma çox inamlı danışır, düzü bir az da ona qanım qaynayır.
- Anamı da görə bilsəydim!
Siz məni tumarlayanda, adımla çağıranda elə sevinirdim ki!
Kədərlənir.
- Mən sənin atan deyiləm!
- Siz anamla divanda oturmuşdunuz, sən onu sığllayırdın, anamsa məni.
Məni ora göndərəndə çox kədərləndim. Əslində heç biriniz bunu istəmirdiniz, xüsusən də sən! Ah, ata, -deyir və yenidən boynumu qucaqlayır. O evimizi görə bilsəydim.
- Həmin ev yoxdu, -deyirəm, -söküblər.
- Bilirsən, ata, sənin başqa uşaqların da var, hamımız bir evdə yaşayırıq, istəyirsən sənə göstərim. Özləri də ağıllı-tərbiyəli, istedadlı, özün kimi.
Əlimdən tutur. Mən indi nədənsə ondan aralanmaq istəmirəm, dartınmıram.
Bir evə yaxınlaşırıq. İşıqlı bir evdir. İçəridə cavan oğlan və qızlar oturub.
Pəncərədən baxıram: biri rəsm çəkir, biri yazır, biri raketfason bir şey quraşdırır.
- Bunlar hamısı deyil, -deyir, -lap balacamız, sonbeşiyimiz dəcəldir, döymədiyi, dalaşmadığı adam qalmayıb, amma onu hamıdan çox istəyirik. Sizin əvəzinizdən. Axı o, sizdən ayrı düşüb, biz sizin əvəzinizə də onu sevirik.
- Ağrı hiss edirdin? -qəfil soruşuram.
Kədərlənir:
- Hə, amma səsimi çıxarda bilmirdim. Sizi incitməmək üçün susurdum...
Mən hönkürmək istəyirəm. Ona görə də arxaya çevrilib qaçıram.
O isə yanıqlı səslə arxamca qışqırır:
- Ataaaa!!!
23 avqust, 2018