Bu yazını yazmamaq da olardı, heç yazmaq istəmirdim də. Onsuz da bəzi kiçik fraqmentlərinə feysbukda toxunmuşam. Ancaq hiss edirəm ki, bir qədər geniş təhlilə ehtiyac var. Nədən ki, bəzi əxlaqdan, abır-həyadan, mənəviyyatdan yoxsul adamlar, qruplar bizi qaralamağa, ləkələməyə, lağlağı obyektinə çevirməyə çalışır, hətta özlərinə müəyyən sayda tərəfdarlar da toplaya bilirlər. Onlara vaxtında, həm də əhatəli, təsirli cavab vermək lazımdır ki, özlərini yığışdırsanlar, güzgünün qarşısına keçib personalarına bir də tamaşa etsinlər, keçmişlərini, keçdikləri həyat yolunu bir daha xatırlasınlar, zöhrəvi xəstəliklərini başqalarına, xüsusilə də, gənclərə yoluxdurmasınlar. Həm də həyalılar da həyasızlar qədər cəsarətli olmasalar, abırlarına qısılsalar, yaşamaq çox çətin olacaq. Bu gözəlim həyatın bunların öldürücü epidemiyalarına yoluxmasına yol vermək olmaz.
Mən, əlbəttə, iki adam arasında olmuş hadisəni danışmaq istəməzdim. Tanrı şahiddir ki, məni buna məcbur edənlər olmadıqca, danışmıram da. Amma kimsə qarşısında belə bir öhdəliyim yoxdur və özüm də bunu kimsədən ummuram. Haçansa bir səhvim olubsa, onu özüm də yadıma düşəndə və yeri gələndə etiraf edirəm, kimsə bir yanlış hərəkətimi görübsə, bilirsə, buyurub söyləyə bilər. Ya etiraf edərəm, ya da cavabını verərəm gedər...
Amma və lakin bir “çəngəl oğrusu” mənə əxlaq, mənəviyyat dərsi keçməyə qalxırsa, ona bəzi şeyləri xatırlatmağa məcburam. Bunu ilk növbədə ictimai əxlaq baxımından edirəm. Çünki biz az-çox tanınmış adamlarıq, xalq kənardan izləyir, gənclər baxıb ibrət alır.
Ancaq mən yenə də ictimai rəyi, real sosial düşüncə tərzini nəzərə alaraq “çəngəl oğrusu”nun adını, soyadını, atasının adını çəkmirəm. Yəni gözlərim qarşısında baş verən və mənə son dərəcə iyrənc təsir bağışlayan xırda oğurluq hadisəsinin qəhrəmanını daşqalaq obyektinə çevirmək istəmirəm. Heç hadisənin təfərrüatını da yazmayacağam. Çünki məqsədim tamamilə ayrı şeydir.
Bu adam məni “oturub-durub Əli Kərimli haqqında yazmaqda” ittiham edib. Amma adımı çəkməyib, guya üstüörtülü yazıb. Sonra da əlavə edib ki, “özünü satlığa qoyub, alan yoxdur”.
Bundansa adımı çəkib, normal tənqid etsəydi, daha ağıllı, korrekt görünərdi və cavabını da eyni üslubda alardı. Bəli, mən Əli Kərimlini vaxtaşırı, son zamanlar bir qədər tez-tez tənqid edirəm. Çünki Əli Kərimlinin siyasi xəttini, üslubunu qəbul etmirəm. Bunu yazılarımda kifayət qədər əsaslandırıram da. Son zamanlar onu tez-tez xatırlamağım, yumşaq desəm, “dinc oturmaması”, ölkəni qarışdırmaq ssenarisi həyata keçirmək cəhdi, mənim müdafiə etdiyim siyasi xətti, Prezidentin apardığı islahatları qaralamağa çalışması, Kərimlini burnumun ucuna soxanların çoxluğudur. Mən Əli Kərimli haqqında onun İlham Əliyev, digər hakimiyyət nümayəndələri haqqında danışdığından daha artıq yazmıram. Hətta müqayisədə xeyli az yazıram. Sual olunur: Əli Kərimli danışırsa, mən niyə susmalıyam? Niyə mənim dilim onunkundan qısa olmalıdır?
Yazdığı səviyyəsiz lağlağı statusunu özü kimi allahqulular, əliqulular, şərəmətlər şərh edərək, statusun kimə ünvanlandığını “dəqiqləşdirmək” üçün dəridən-qabıqdan çıxıblar. O da buna heç bir etiraz bildirməyib. Vaxtı çatanda onların da iynəsini vuracaq, xalqa, ölkəyə, dövlətə zidd, ziyanlı fəaliyyətlərinə, kimə, haraya işlədiklərinə işıq salacağam. Söz!
Restoranda ayağa qalxarkən, masanın üzərindəki parıltılı yemək alətini götürüb qoltuq cibinə qoyan, mənim heyrətli baxışlarıma göz vurmaqla reaksiya verən qələm əhlinin radikal müxalifət liderini bəndənizin yazılarından qorumaq cəhdi və bunu təhqiramiz formada etməsi nəyə xidmət edir, əcəba?
Başlayıram “özünü satlığa qoymaq” məsələsindən. Əvvəla, bu dünyada hər bir insan, canlı varlıq yemək, yaşamaq üçün çalışır, zəhmət çəkir, zəhmətinin, ağlının, intellektinin, istedadının məhsulunu, hətta Tanrının bəxş etdiyi gözəlliyini satır. Bu məsələyə neqativ yanaşmağı qarşımıza məqsəd qoysaq, bu yarlığı hər kəsə yapışdırmaq mümkündür. Yəni olduqca incə, həssas məsələdir. Bunu adi insanlar bilməsə də, əlinə qələm, klaviatura alan adam bilməli və belə bəsit, primitiv, bayağı fikirlər tirajlamamlıdır. Nə yazıq ki, bu və bununkimilər hazırda Azərbaycan ədəbiyyatını alaq otu kimi basıblar, özlərini yazıçı hesab etdikləri halda, kolxozçu səviyyəsində fikirlər yürüdürlər.
İkincisi, “özünü satlığa qoymaqdan” danışanda ilk növbədə özünü 30 ildir Qərbdəki demokratiya dəllallarına satan və alınmayan, ya da ucuz alınan Əli Kərimlinin adını çəkməlisən. Daha sonra keçməlisən neçə illərdir özünü YB-də satan dədənə və qarşına çıxan hər kəsə bazarladığın özünə. Qapılarında süləndiyin, selfi çəkdiyin məmurlara, deputatlara, rektorlara neçəyə satıldığından yazmalısan.
Üçüncüsü, mən yazdığım yazılara görə qələm haqqı alıram. Eyni saytlardan sən də qonarar alırsan və sənin illərlə aldıqlarının yanında mənim aldığım müqayisə olunmayacaq dərəcədə azdır. Yaxşı, bu dövlətin pulunu elə dədənlə sən yeməli, gündə bir arvad alıb-boşamalı, “vətəndaş nikahı” adlı əxlaqsızlığı təbliğ edərək, xalqın qızını rüsvay etməlisən? Bizim ağzımız, ailəmiz, uşağımız yoxdur?
Dördüncüsü, mən sənin kimi küçə uşaqlarının, gədə-güdənin, xatirə dəftəri tutan düşük romantiklərin zövqünü oxşayan bəsit, dayaz şeylər yazmıram, siyasi təhlillər edir, fikrimi konkret faktlarla, arqumentlərlə əsaslandırıram, dövlətin, onun başçısının haqlı mövqeyini dəstəkləyirəm. Buna görə, bəzi saytlar mənə qələm haqqı verirlərsə, sağ olsunlar.
Altıncısı, mən səndən fərqli olaraq yediyim qaba tüpürmürəm. İqtidardan, məmurlardan, deputatlardan, rektorlardan pul alıb, dövlətin başçısını, onu apardığı siyasəti qaralayan birini müdafiə etmirəm.
Necə ola bilər ki, insan həm İlham Əliyevi dəstəkləsin, həm də Əli Kərimlini müdafiə etsin? Bunu ağlınız alırmı? Bunun ikiüzlülükdən, riyakarlıqdan başqa adı varmı? Bunlar yeri gələndə, maraqları tələb edəndə, quyruqları qapı arasında qalanda ailəlikcə bir-birindən imtina etməyə qadir adamlardır. İnanın ki, hamısı oyundur, tamaşadır, şoudur.
İndi guya bunun və buna rəy yazanların qulağına səs dəyib. Bunların keçirdiyi əxlaqsız həyat təzini, təbliğ etdikləri pozğunluğu, gündə bir arvad, ər dəyişməyi, “vətəndaş nikahını”, “azad seksi”, “LGBT”ni müdafiə və təşviq edən dairələr Əli Kərimlini hakimiyyətə gətircəklər, bunlar da burada kefə baxacaq, hamını özləri kimi edib əhdlərini alacaqlar. Ay, siz öləsiniz! Olmayacaq belə şey! Boş yerə ümidlənməyin. Bu ölkədə hər zaman namus da olacaq, qeyrət də, kişilik də, qadınlıq da. Sizlər bu ölkəni iyrənc mavilərin, feministlərin, məişət pozğunlarının, atalarla analar arasında əsir qalan uşaqların, qızları vətəndaş nikahı adıyla pozğun, şəhvətpərəst kişilərin qucağına atılan qüruru tapdanmış ataların vətəninə çevirə bilməyəcəksiniz.
Nadir Qocabəyli