Ələm və qələm... (Qabil Abbasoğluna həlləm-qəlləm məktub)
20 Noyabr 2013 08:25 (UTC+04:00)
Özünün və sözünün səmimiyyətinə inandığım Qabil Abbasoğlu! "Uçan ələm" yazını indicə oxudum – yəni gec oxudum. Amma soyuq plovun da bir özgə dadı olur ha, dadaş!
Dadaş dediyimə baxma, yazını bəyənmədim. Məramın, niyyətin aydındı və bu yerdə səmimiyyətinə yüzdə yüz inanıram. Fəqət, əziz qardaş, inanmadığım, daha gerçəyi, razılaşmadığım ciddi məqamlar var.
Ona görə razılaşmıram ki, prokuror kimi ittiham eləyirsən.
Ona görə razılaşmıram ki, polis rəisi kimi hökmlə danışırsan.
Ona görə razılaşmıram ki, hakim kimi (səhra hakimi!) ədalətli olan yox, doğru bildiyin hökmü kəsirsən.
Düz deyirsən, bu görüntü, bu mənzərə:
1. yumşaq desək, arzuolunmazdı;
2. yumşaqdan bir az ötə desək, xurafat və cahillikdi;
3. ondan da bir az o tərəfə desək... nə desək, pisdi, çox pisdi, ən pisdi...
Niyə:
1. ona görə ki, biz bu lotuluğu tarix boyu laaap çoxdan görmüşük;
2. ona görə ki, bizim tarix boyu bu lotuluğa tüpürən və buna görə söyülən, döyülən, lənətlənən Axundov, Mirzə Cəlil kimi qibləgahlarımız olub;
3. bir də ona görə ki, bütün bunlar hüquqi sənədlərdə üzünü Avropaya tutan Azərbaycanda yaşanır.
Amma həm də düz demirsən:
1. ona görə ki, prokuror kimi ittiham eləməkdən asan şey yoxdu;
2. ona görə ki, polis rəisi kimi hökm verməkdən asan şey yoxdu;
3. ona görə ki, səhra hakimi kimi qərar çıxarmaqdan asan şey yoxdu.
Niyə:
1. o ələm uçuran adam heç kimdi;
2. ələm uçuran o "heç kim" heç kimin adamı-zadı deyil;
3. və nəhayət, problem ələm uçuran adamda da yox, başına yığışıb ona inananlardadı.
Əziz dost! Ən çox biz bilirik – sən və mən. Çıxdığımız o kənd-kəsəkdən bu neçə ildə nə qədər adam sənə, mənə üz tutub deyib ki, haqqımı tapdalayırlar? Yəqin ki, çox, laaap çox. Neçəsinə kömək eləmişik – yəni neçəsinə kömək eləməyə gücümüz çatıb? Laap azına. Əvvəla, biz niyə adamlara haqqı olan işə görə kömək eləməliyik, ya da niyə o buna görə bizə ağız açmalıdı? Sonrasına qalanda, bəs biz kömək eləmədiklərimiz, bəs qalanlar? Onlar haqlarını harda tapsınlar?
Prokurorda? – Axı o, ittiham eləyir...
Polis rəisində? – Axı o, hökmlə danışır...
Hakimdə? – Axı o, ədalətli olan yox, doğru bildiyi hökmü kəsir.
Bax onda, əziz dost, əli hər yerdən üzülmüş savadsız, oxumamış adamlar – bu ölkənin vətəndaşları pirə, ocağa üz tuturlar, "ələm uçuran"lara, dinə oyuncaq kimi baxanlara pənah aparmalı olurlar.
Qoca Servantes dünyaca məşhur "Don Kixot"un proloqunda oxucuya xitabən yazırdı: mən də istəyərdim ki, yazdığım bu əsər sənə zövq versin, amma bu zindanda mənim bu dar düşüncəm ancaq bu arıq-uruq, sür-sümüyü çıxmış dəlisov oğlan haqda (Don Kixotu deyir) yazmaqdan savayı heç nəyə yaramır. Ancaq sakit məkan, dinclik, göz oxşayan vadi, açıq səma, şırıldayan bulaqlar – bunlar ən qısır ilhamı da hərəkətə gətirə bilər və bunun sayəsində həmin o ilham sahibinin yaratdıqları dünyanı heyran qoyar.
İncə duyğulu zərif yazılar gözəl məkanda yaranır – gözəl çiçəklər gözəl bağlarda, bağçalarda yarandığı kimi.
İnsan da belə yetişir – gölməçədə qurbağa olur, gülüstanda ceyran!
Həlləm-qəlləm dünyadı, dost!