Rəvanın ayaqqabıları

Əlimi çiyninə qoyub “Hər şey düzələcək” demək istəyirdim...

Əziz dostum, xatırlayıram ki, görüşdüyümüz birinci günü çıxmaqla digər bütün görüşlərdə içmişik. Mən səni ayıq başlıykən çox az hallarda xatırlayıram. Xatırlayanda da deyirəm ki, Rəvan, qaqa, gəl içək.

Mənə elə gəlir ki, biz kitabları eyni maraq və həvəslə oxuyur, eyni hissələr haqqında düşünür, eyni cümlələrin altından xətt çəkib deyirik ki, bax bu cümlə xalis ədəbiyyatdır.

Hərdən mənə elə gəlir ki, biz hətta qadınları da eyni cür sevir, eyni cür ayrılırıq. Dərininə getsək, onu da deyə bilərəm ki, bəlkə, sevdiyimiz qadınlar da bir-birinə bənzəyir. Yəni deyirəm ki, nə vaxtsa eyni qadına aşiq olsaq, təəccüblənməyəcəm.

Mən kafedə ofisiant işləyirəm. Sən bura gələndə əl verib görüşürəm ki, qoy istedadlarımız bir-birinə qarışsın. O ki, mətnin qarşısına keçdim, sözlər bədənimdən qan kimi sovrulub çıxdı, bircə gözəl cümlə ilə ikiqat oluram. Yığılıb-yığılıb günlərlə üstümdə gəzdirdiyim situasiyanı izah edə bilməsəm, az qalıram divara dırmaşım. Nə etmək olar, yəqin, bu da bədbəxtliyin bir növü. Əvvəl mətnin önündən çəkilirəm. Gedib otağın bütün künclərində darıxıram, sonra üzümə su, divara yağlı bir təpik ilişdirirəm.

Mənim yaza bilməməyim, yəqin, ən çox divara “toxunur”, hə, birdə qonşulara. Günlərin bir günündə yan qonşu qapını döydü. Gözlərindən qan damırdı. Dedi: “Bu nə həngamədir, bala, güləşirsiz evdə?” Mənsə bilmədim nə deyəm. Dilimə düyün düşdü. Kişinin daraqlanmış nazik qollarına baxıb eləcə dedim:

- “Yox, dayı, sadəcə, yaza bilmirəm”.

Mənə “Sən gələcəkdə böyük yazıçı olacaqsan” deməyin xoşuma gəlir. Xahiş edirəm, paxıl olma, bu sözləri tez-tez təkrar elə. Sən deyəndə ki, böyük yazıçı olacaqsan, mənim qoltuğuma xalis Sabirabad qarpızı yığılır. Mətnin qarşısına keçəndə sözlərə acıq verirəm, cümlələrin önündə şeşələnirəm, qorxudan bircəciyi də səsini çıxarmır, qələmin ucu haranı göstərir gedib orda dayanırlar. Mənə elə gəlir ki, bu cümlə bütün mükafatlardan daha səmimi addır. Başa düşürsən, Rəvan, hələ bu dünyada heç kim mənə o sözü deməyib!

- Bilirəm, başa düşürsən!

Dünən əhvalın təlx olmuşdu. Bədənin, elə bil, havadan asılı qalmışdı. Əlimi çiyninə qoyub “Hər şey düzələcək” demək istəyirdim. Demədim. Hər şey düzələcəkmi? Bu sual, yəqin, sənin içindəki qərarsızlıq burulğanı kimi adamı öz içinə çəkə bilər. Sonra sağollaşdıq. Mənsə adamsız, boş masalara suallar yağdırmağa başladım. Gedib hamısında bir-bir oturdum, ona görə ki, hamısı eyni cür darıxırdılar. Ancaq biz eyni cür darıxmırdıq. Hamı əlindən, ayağından, gözündən darıxmır. Başa düşürsən, Rəvan?

- Bilirəm, başa düşürsən!

Əvvəl-axır yazacaqdım. Elə yazdım da. Dedim ki, hər şey yaxşı olacaq. Buna inanaraq dedim. Lap Allaha inanan kimi. O yaxşı hər nədirsə, hər kimdirsə, çatacağımıza, sonra yenidən bezib başını buraxacağımıza inandım. Adamsız, boş, taxta masalar mənə inandırdı ki, keçmişdə torpağı möhkəmcə qucan, şelə yarpaqlı, budağına göyrəçinlər qonan, üstündə göy üzü duran, bulud keçən ağac olsan belə, hər şey yaxşı ola bilər. Bəlkə, bu taxta masalar hələ də ağac olmaq arzusundadır? Başa düşürsən, Rəvan hətta masalar da nəsə istəyə bilər?

- Bilirəm, başa düşürsən!

Ayaqqabılar haqqında yazdığını oxuyanda dolxsundum. Hə, mən kasıb ailədə böyümüşəm. Atam işgüzar adam olsa da, hələ də içindəki avaranı öldürə bilməyib. Çox içir. Anam həssas qadındı. Bir bacım, bir qardaşım var. Onu da deyim ki, o vaxt səkkizinci sinifdə oxuyurdum, ayaqqabımın tikişləri vaxtsız sökülmüşdü. Ağzını ayırıb durmuşdu eləcə. Qardaşımla eyni ayaqqabını geyinirdik. Mən səhər, qardaşım günorta növbəsiydi. Axırıncı saatlardan icazə alıb evə qayıtmaq istəyirdim ki, ayaqqabını qardaşıma təhvil verə bilim. Başa düşürsən, Rəvan, mən heç vaxt müəllimlərin niyə axırıncı saatdan icazə alırsan, sualına cavab verə bilməmişəm?!

- Bilirəm, başa düşürsən!

İndi nə vaxt sənlə görüşsəm, beynimdə qəribə bir fikir dolaşır. Demək istəyirəm ki, qaqa, gəl ayaqqabılarımızı dəyişək.

Noyabr, 2017
AzNews.az