“Mənim sən adda oğlum yoxdur” – Elçin Hüseynbəyli yazır

AzNews.az Elçin Hüseynbəylinin “Övladını qətlə yetirənlər...” yazısını təqdim edir.

(“Paralel dünyalar” silsiləsindən)

Ana bətnindəki körpəni qətlə yetirmək həm Tanrı qarşısında böyük günah, həm də dəhşətli cinayətdir...

...Aralıdan gülə-gülə mənə tərəf gəlir. Yan-yörəmə baxıram. Mənə elə gəlir ki, o, mənə yox, kiməsə gülümsünür. Ətrafda heç kim yoxdur. Mənə çatanda boynumu qucaqlayır:

- Ah, sevgili, atam, -deyir, sevincindən yerə-göyə sığmır.

Mən onu tanımıram, ona görə də çaşıb qalıram.

- Siz məni kiminləsə, dəyişik salmısınız, -deyə ondan aralanmaq istəyirəm.

- Necə yəni!?- İndi o təəccüblənir, amma üzündə səmim bir gülüş var. -Siz mənim atamsınız. Mən sizi dərhal tanıdım. Həmişə arzu etmişəm ki, bircə dəfə qarşıma çıxasınız. Çox sevirəm sizi - səni də, anamı da, bacı-qardaşlarımı da.

- Vallah, mənim sən adda, sən boy-buxunda oğlum yoxdur, -deyə israr edirəm.

- Necə yəni yoxdur!? Mən səni səsindən tanıdım, sifətin də elə həminkidir. Adı da mənə sən qoymusan.

- Mən!?

- Əlbəttə ki, sən, əziz atam, -deyir təzədən boynuma sarılır.

Ürəyimdə fikirləşirəm ki, bu adam, yəqin dəlidir. Amma çox inamlı danışır, düzü bir az da ona qanım qaynayır.

- Anamı da görə bilsəydim!

Siz məni tumarlayanda, adımla çağıranda elə sevinirdim ki!

Kədərlənir.

- Mən sənin atan deyiləm!

- Siz anamla divanda oturmuşdunuz, sən onu sığllayırdın, anamsa məni.

Məni ora göndərəndə çox kədərləndim. Əslində heç biriniz bunu istəmirdiniz, xüsusən də sən! Ah, ata, -deyir və yenidən boynumu qucaqlayır. O evimizi görə bilsəydim.

- Həmin ev yoxdu, -deyirəm, -söküblər.

- Bilirsən, ata, sənin başqa uşaqların da var, hamımız bir evdə yaşayırıq, istəyirsən sənə göstərim. Özləri də ağıllı-tərbiyəli, istedadlı, özün kimi.

Əlimdən tutur. Mən indi nədənsə ondan aralanmaq istəmirəm, dartınmıram.

Bir evə yaxınlaşırıq. İşıqlı bir evdir. İçəridə cavan oğlan və qızlar oturub.

Pəncərədən baxıram: biri rəsm çəkir, biri yazır, biri raketfason bir şey quraşdırır.

- Bunlar hamısı deyil, -deyir, -lap balacamız, sonbeşiyimiz dəcəldir, döymədiyi, dalaşmadığı adam qalmayıb, amma onu hamıdan çox istəyirik. Sizin əvəzinizdən. Axı o, sizdən ayrı düşüb, biz sizin əvəzinizə də onu sevirik.

- Ağrı hiss edirdin? -qəfil soruşuram.

Kədərlənir:

- Hə, amma səsimi çıxarda bilmirdim. Sizi incitməmək üçün susurdum...

Mən hönkürmək istəyirəm. Ona görə də arxaya çevrilib qaçıram.

O isə yanıqlı səslə arxamca qışqırır:

- Ataaaa!!!

23 avqust, 2018