Ürəyimdən qadın olmaq keçir

Divardakı saatın daşı qurtarıb. Telefonun akkumulyatoru yatıb. Adapteri dünəndən tapa bilmirəm. Ev telefonunun pulu ödənilmədiyindən nə telefon işləyir, nə də internetə bağlana bilirəm. Kompüterin saatı bilirəm ki, səhvdir. Alandan düzəltməmişəm. Gerçək zamandan nə qədər fərqləndiyini bilmədiyim üçün vaxtı hesablaya da bilmirəm.

Ayın on dördü tədbirə dəvətli idim. Görəsən, ayın neçəsidir? Həftənin neçənci günüdür? İki-üç gün əvvəl dənizə gedəndə bazar idi. Deməli, ya çərşənbədir, ya da çərşənbə axşamı. Bəlkə, on dördü bu gündür?! Necə eləyim, hardan öyrənim vaxtı, tarixi?! Görəsən, qonşunun qapısını döyüb, vaxtı soruşsam, olar?! Deməz, bunun başı xarabdır?! Balkona çıxıram. "Köhnə kişilər" kimi havaya, səmaya baxıb, zamanı tapmağa çalışıram, alınmır. Şəhər sakitdir. Yəqin, nahar vaxtıdır.

Deməli, haradasa birlə iki arasıdır. Səhərə yaxın yatmışam. Yüz faiz günortanı keçib. On ildən çoxdur proqram da almırıq. Proqram olsa, açardım televizoru, baxardım hansı veriliş neçədədir. Qoy baxım, görüm, nə gedir televizorda. Tərslikdən xəbərlərin, verilişlərin təxmini vaxtını da bilmirəm. Qapı döyülür. İnsan! Mənə zamanı deyə biləcək biri. Açıram, blokun süpürgəçisidır.
- Xanım, qapıdakı qutuları atım, ya qalsın?
- Bilmirsiz, saat neçədir?
- Nə?
- Saatı deyirəm. Bilmirsiz, saat neçədir?
- Üstümdə saat yoxdur.
- Telefon da yoxdur?
- Yox, ay xanım, məndə telefon nə gəzir? – az qala, "mənə telefon al" – deyəcəkdi ki, mən:
- Yaxşı, təxmini də bilmirsiz neçədir?
- On biri keçər.
-Səhər on biri? (nə tez durmuşam. Axmaq sual verdim. Gecə on birdə yır-yığış eləməyəcək ki. Saatın on bir olduğunu bir "hə"ylə təsdiqləməyə ərinmir, başını aşağı-yuxarı tərpədir. Beyni çalxalanmasın deyə, növbəti sualı verirəm): Bəs, ayın neçəsidir, bilmirsiz?
- Ayın? (Üzümə heyrətlə baxır. Yəqin, fikirləşir ki, havalanmışam. Yəqin, deyir yazıçılar hamısı belə başdansürüşgən olur. Bir az qorxu var üzündə.)
- Xanım, yaxşısız? Nəsə olub? Gülümsəməyə çalışıram. Alınmır. Aciz və axmaq göründüyümün fərqindəyəm. Olanları danışmağa da halım yoxdur. Başım bərk ağrıyır. Gecə çox içmişəm.
- Hər şey yaxşıdır. Ayın tarixini bilirsiz?
-On altısıdır. (Yazıq elə bilir, yəqin, hansı ay olduğundan da xəbərsizəm. Bəlkə də, neçənci il olduğunu soruşacağımı da gözləyir.)
-Çox sağ ol.
-Xanım, qutular.
-Nə qutular?
-Bunları deyirəm (əlini dünən yandırdığım əlyazmaları saxladığım qutulara uzadır.)
-Baxın, içində nəsə var? Bir gözü mənə, bir gözü qutulara baxır. Baxışlarındakı təəccüb və vermək istədiyi suallar əsəblərimə toxunur.
-Boşdur.
-Onda, atın. Şitliyim tutur. Deyirəm, bəlkə, neçənci il olduğunu da soruşum. Sonra bu fikri başımdan qovuram.
-Sağ olun. Yorulmayasınız.
-Sağ o-lun, xa-nım – deyir, az qala, kəkələyə-kəkələyə.

Bağlayıram qapını. Gör e, on altısıdır. Tədbir neçənci gün imiş, deməli?! Biz dənizə gedən gün? Yayda bazar gününə tədbir salarlar? Camaat dənizə, bağa gedir. Bəlkə, bazar ertəsi imiş? Suallara əsir olmamaq üçün qapıya tərəf qaçıram. Baxıram ki, yoxdur. Qutularımı da götürüb, gedib. Mətbəxdə yenə götür-qoy içində beynim tüstülənir. Bəs, nə əcəb incikliyini bildirmədi? Zəng eləyib: "Niyə gəlmədin?" – demədi. Yəqin, mənasız tədbir imiş, şablon və maraqsız. Maraqlı nəsə olsa, zəng eləyib deyərdi. Dayan e, mənim telefonum dünəndən sönülüdür, ya bir neçə gündür?! Bezdim suallardan! Sakitcə səhər yeməyimi yeyim. Çaydanı qoyuram, dəm qurtarıb. Dəmləməyə həvəsim yoxdur. Nescafe! Hə, can rahatlığı.
Qapı döyülür. Urra! Adam! Öyrənim, neçənci gündür. Açıram qapını. Cavan bir oğlan dayanıb.
- Salam. İşıq idarəsindənəm. Buyurun (kağız uzadır). Axşama qədər ödəməsəniz, işığınız kəsiləcəkdir, xanım.
- Bağışlayın, bilmirsiz, bu gün həftənin neçənci günüdür?! Məni alıcı gözüylə başdan-ayağa süzür. Davranışlarına taxdığı rəsmiyyət maskası gözlərindən, sonra səs tonundan sürüşüb düşür. Ac toyuq darıya baxdığı baxışla (hərçənd ac toyuğun darıya baxmağını görməmişəm, amma təxmini bu deyimdəki baxışı xəyal edə bilirəm):
- Çərşənbə günü.
- Çox sağ olun – deyib qapını bağlamaq istəyəndə, tələsik rəsmiyyət maskasını yerinə taxıb , yüksək səslə:
- Xanım. - Bəli!..
- İşığın pulunu ödəyəcəksiz axşama?
- Yəqin, yox. Siz gedin indidən söndürün. Amma mümkünsə, 10-15 dəqiqə sonra, indi çaydan qoymuşam qaynamağa. İçəri keçib gülürəm. Əməlli-başlı havalanıram. Hamamda əlimi yuyuram. Güzgüdə özümə: - "İndidən keçirin" – deyəndə üzündəki ifadəni gördün?! Ölürsən də adamlarla məzələnmək üçün. Ona görə bu hadisələr gəlir başına. İşini, doğmalarını, hətta gününü, saatını da itirmisən, yenə ağıllanmırsan. 30 yaşını keçdin, hələ də özünü yeniyetmə kimi aparırsan. Niyə insanların səni fərqli görməsinə, tanımasına can atırsan? Oyuncaqlarının hamısını qırıb, indi də öz həyatınla oynamağa başlamısan? O xadimə qadının, ya işıq pulu yığanın səni nə qədər düşünəcəklər ki? Bir gün? Bir saat? On dəqiqə? Guya ömürlərinin sonuna kimi xatırlasalar, nə olacaq?! Nə fərqi var ki xatırlanmağın, ya unudulmağın?! Yanında olmayanların sənin haqqında necə, nə qədər düşünməklərinin heç bir fərqi yoxdur. Bəsdir, öz-özünlə danışdın.

Mətbəxtdə çay içirəm. Alp dağlarını xatırladan çirkli qablar, dirsəyimə yapışan şirəli masa, qapısında barmaq izləri olan soyuducu və mikrodalğalı soba. Yağdan öz ilkin rəngini itirmiş qaz sobası… Ürəyimdən qadın olmaq keçir, heç olmasa bir anlıq. Amma yox, durum əvvəlcə bu yaşadıqlarımı yazım… Nə vaxtsa yandıraram.

1937.az